(1841-1883)

oficer, konspirator, katorżnik.

Szlachcic z guberni mińskiej, syn zruszczonego, drobnego urzędnika. Ukończył Moskiewski Korpus Kadetów w 1860. Później był słuchaczem Akademii Artyleryjskiej w Petersburgu; nawiązał wówczas kontakty z kołem Zygmunta Sierakowskiego i Jarosława Dąbrowskiego, skupiającym oficerów Polaków nastawionych opozycyjnie wobec caratu. Był jednym z bardziej aktywnych  członków tego koła; w jego mieszkaniu odbywały się zebrania konspiratorów. Od 1861 porucznik 4 batalionu strzelców I Armii rosyjskiej stacjonującej w Królestwie Polskim. Został wówczas członkiem Komitetu Oficerów I Armii, tajnej organizacji w garnizonie warszawskim, grupującej oficerów będących przeciwnikami samodzierżawia. Łącznik tejże organizacji z Komitetem obozu czerwonych. Aresztowany 6 III 1862 pod zarzutem rozpowszechniania pism ulotnych i innych nielegalnych wydawnictw. Uwięziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Z rozkazu cara Aleksandra II oddany pod sąd polowy, który w czerwcu t.r. skazał go  na 6 lat katorgi, pozbawienie stopnia oficerskiego oraz tytułu szlacheckiego. Po wyroku przewieziony do twierdzy modlińskiej, skąd został wywieziony na katorgę.

Muzeum X Pawilonu – kartoteka więźniów Cytadeli.