(1840-1862)

konspirator, zamachowiec.

Ur. we wsi Wojciechowice w powiecie sandomierskim. W 1858 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako czeladnik  krawiecki. Tu związał się z obozem czerwonych, radykalnym ugrupowaniem niepodległościowym; działał w Warszawskiej Organizacji Miejskiej. Wykonawca inspirowanego przez lewicę tego ugrupowania nieudanego zamachu na nowego namiestnika Królestwa Polskiego w. ks. Konstantego: wieczorem 3 VII 1862 strzelił z rewolweru do Konstantego, wychodzącego po przedstawieniu z Teatru Wielkiego, lekko go raniąc. Była to jego druga próba zamachu na wielkiego księcia; dzień wcześniej oczekiwał wraz z innym zamachowcem, Edwardem Rodowiczem, na przyjazd Konstantego na Dworcu Petersburskim, zamachowcy nie zdecydowali się jednak na strzał ze względu na obecność towarzyszącej Konstantemu żony, w. ks. Aleksandry, będącej w ostatnim miesiącu ciąży. Schwytany na miejscu zamachu i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Przekazany przez komisję śledczą sądowi wojskowemu, który 14 VIII 1862 skazał go na karę śmierci. Po zatwierdzeniu wyroku 19 VIII przez w. ks. Konstantego został powieszony publicznie 21 VIII 1862 na stokach Cytadeli Warszawskiej.

Muzeum X Pawilonu – kartoteka więźniów Cytadeli.