(1833-1907)

ksiądz, sympatyk ruchu narodowego.

Ur. 13 VII 1833 w Świechowie na Mazowszu. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku wstąpił do Seminarium Duchownego w Pułtusku, następnie w latach 1852-1856 studiował w Akademii Duchownej w Warszawie. Po studiach wikariusz w Wyszogrodzie, później w Skierniewicach; sympatyzujący z ruchem patriotycznym. Uwięziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej w  październiku 1861 po wprowadzeniu stanu wojennego w ramach represji spadłych na duchownych po zamknięciu kościołów w Warszawie na znak protestu przeciw wtargnięciu wojska do katedry św. Jana i kościoła św. Anny 15 X t.r., gdzie odbywały się nabożeństwa patriotyczne związane z rocznicą śmierci Tadeusza Kościuszki. Skazany na 6 miesięcy więzienia w Cytadeli Warszawskiej za aktywność patriotyczną w swojej parafii. Opuścił więzienie nieco wcześniej, ułaskawiony 9 III 1862 na mocy amnestii. Po zwolnieniu wrócił do parafii w Skierniewicach, pozostając pod nadzorem policji. Po upadku powstania styczniowego pod naciskiem władz zaborczych zarzucających mu agitację powstańczą wśród miejscowych chłopów, przeniesiony przez władze kościelne do parafii św. Krzyża w Warszawie. Później rektor warszawskiego Seminarium Duchownego 1883-1887. Zajmował się również przekładami; przetłumaczył z języka francuskiego kilka prac o tematyce teologicznej. Zmarł 7 XI 1907.

Muzeum X Pawilonu – kartoteka więźniów Cytadeli.