(1793-1868)

Ur. 21 V 1793. Absolwent studiów teologicznych na Uniwersytecie w Warszawie, po wyświęceniu w 1824 kapłan w Łomży, później od 1837 w Warszawie. Był tu proboszczem parafii Najświętszej Marii Panny, członkiem kapituły metropolitalnej, dwukrotnie piastował godność sędziego konsystorza generalnego warszawskiego. W 1857 został wikariuszem generalnym archidiecezji warszawskiej i prałatem archidiakonem. Po śmierci arcybiskupa warszawskiego Antoniego M. Fijałkowskiego w 1861 wybrany na administratora tejże archidiecezji. Po brutalnym wkroczeniu oddziałów rosyjskich nocą15/16 X 1861 do katedry Św. Jana i kościoła Św. Anny, w których odbywały się nabożeństwa patriotyczne związane z rocznicą śmierci Tadeusza Kościuszki,  wydał polecenie zamknięcia kościołow warszawskich. Aresztowany 12 XI 1861 i uwięziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. 3 XII t.r. skazany przez sąd wojenny na karę śmierci, zamienioną następnie na dwa lata więzienia. Wysłany w styczniu 1862 w celu odbycia kary do twierdzy w Bobrujsku. Ułaskawiony 29 IV 1862, w maju t.r. powrócił do swojej warszawskiej parafii. Ponownie aresztowany 24 X 1863 i osadzony w X Pawilonie. Wywieziony w głąb Rosji, zmarł na zesłaniu w gub. penzeńskiej.

Muzeum X Pawilonu – kartoteka więźniów Cytadeli.