Obraz z warszawskiego kościoła oo. Jezuitów przy ul. Świętojańskiej to barokowa, pierwsza w Polsce interpretacja łaskami słynącej Madonny z Faenzy w północnych Włoszech, odwracającej gniew Boży od ludzi. Obraz powstał w roku 1650, czyli 240 lat po wizerunku namalowanym w Faenzy, który powstał w 1410 i był freskiem w tamtejszym kościele św. Andrzeja.

Według najnowszych badań obraz wyszedł spod pędzla anonimowego artysty warszawskiego, a został zamówiony przez rektora pierwszego konwentu pijarów na ziemiach polskich ks. Hiacynta Orsellego, który pochodził z osady Brisighelli, leżącej w pobliżu Faenzy, a w 1631 roku był świadkiem i asystentem koronacji Matki Bożej z Faenzy koroną papieską i pragnął mieć w Warszawie replikę tego obrazu.

Do Matki Bożej Łaskawej modlono się podczas oblężenia Warszawy przez Szwedów w 1656 roku, a także w 1664 roku podczas zarazy. Gdy epidemia rzeczywiście ustała, obwołano Marię Patronką Warszawy, a obraz zyskał miano cudownego i zaczął słynąć łaskami.

Po I wojnie światowej pieczę nad kościołem przy Świętojańskiej przejęli Jezuici, którzy przejęli opiekę nad obrazem, do którego modlili się uczestnicy Bitwy Warszawskiej. Po wybuchu II wojny światowej Jezuici ukryli wizerunek, który przetrwał powstanie warszawskie w podziemiach kościoła. Gdy po zakończeniu II wojny odbudowali kościół ożywili przygasający kult. W roku 1970 Stolica Apostolska zatwierdziła uroczyście tytuł Matki Bożej Łaskawej – Patronki Warszawy, a 7 października 1973 r. kardynał Stefan Wyszyński prymas Polski, w obecności biskupów i tysięcy mieszkańców Warszawy dokonał ponownej koronacji obrazu.

Wydarzenie pod egidą Muzeum Bitwy Warszawskiej 1920 r. w Radzyminie